Rin Ran

Parece que quedou demostrado: o clima está a cambiar pola influencia da actividade humana. O que parecía o home do saco dos ecoloxistas é agora un feito, tras un exhaustivo estudio, científico. Este cambio ten dous indicadores principais: aumento da concentración de ceodous atmosférico e aumento da temperatura global. Indicadores difícilmente mensurables polo ciudadano de a pé.
Se facemos caso das faladurías e dos medios de comunicación, en cambio, recoñecer o cambio climático estaba ao alcance de calquera. O outro dia oínlle dicir a unha señora que ela era consciente de que o clima estaba a cambiar desde finais da década do 1960. Impresionante.
A frivolidade coa que se toca o tema chega aos extremos da revista semanal “Mujer de hoy” que publicou unha infame reportaxe titulada “Dez cousas que ti podes facer para frear o cambio climático”. Como eliminar os CFCs da laca de uñas, digo.
Agora resulta que se chove, é polo cambio climático. E se fai sol tamén. Se xea, nunca xeara coma esta ano, e se fai calor, resulta a tempada máis calurosa desde os dinosaurios. Porque até que “comezou” o cambio climático, a metereoloxía estacional dos sucesivos anos era idéntica, inmutable, constante, predecible. En abril augas mil e punto redondo. E se agora ven un ano con abril seco, cambio climático.
Claro, botando a vista atrás só nos últimos 2000 anos estas teorías resultan absurdas. Porque si ben é certo que existen unhas pautas climáticas, que se detectan en series de non menos de trinta anos, non é menos certo que o clima é por definición cambiante. Así podemos entender que no século XI cultivaran vides en Escocia e laranxas no val do Eume, en que no século XVIII viviramos inmersos no que se denominou “pequena edade de xeo”. E así tamén podemos entender que tempadas climáticamente anormales botaran ao traste con civilizacións enteiras ou produciran hambrunas ou épocas de especial prosperidade.
Sen esquecer que hai anormalidades que entran dentro da normalidade, como o archifamoso “El Niño”.
Pero nesta época absurda na que as verdades se fabrican nas redaccións dos noticiarios, resulta que “El Niño” deste ano nin se menciona. Porque agora está de moda o cambio climático, e é o que hai que patrocinar.
Así que, que saiban vostedes, que por orde do señor alcalde se fai saber que todo canto sucedese a persoa ou animal, a río ou labradío, a nube ou ventoeira, todo canto se nos ocurra dicir que se sae da normalidade, aínda que non coñezamos a normalidade, se achacará oficialmente ao cambio climático. E ao carallo.
E algún interés andará detrás de todo esto, que xa nos imos coñecendo.

A Asamblea Xeral da ONU ven de aprobar unha resolución que debería ser o primeiro paso cara un tratado internacional de regulación do comercio de armas. Non pensen vostedes que houbo unanimidade, aínda que sí unha ampla maioría: votos a favor: 139; votos en contra: 1; non sabe/non contesta (me pregunto qué será o que non saben…): 24.
Adiviñen de quen foi o voto en contra (solucións na parte inferior).
Pero non nos rasguemos as vestiduras. Entre os que votaron a favor os hai que teñen máis rostro que lombo. Me pega, por exemplo, que a nosa España socialista, tan socialmente correcta, levantara a man a favor desta iniciativa. Agora terá que ver cómo cadra esta posición co feito de que nos últimos anos nos situaramos entre o décimo e o decimoquinto exportador mundial de armas, cunha producción que medra sen parar e que en 2005 acadou os 419,5 millóns de euros. Que se di axiña.

Pensen neso a próxima vez que se eleve, segundo o CIS, o noso nivel de benestar.

O 29 de decembro de 2006, o Consello de Ministros aprobou o proxecto de lei sobre o control do comercio exterior de material de defensa e dobre uso, coa teórica intención, entre outras, de aumenta-la transparencia do comercio exterior de armas. Sen embargo, como sucede frecuentemente en asuntos peliagudos, elaborouse unha proposta de mínimos, chea de ambigüedades e buratos.
Amnistía Internacional e Intermón-Oxfam, dúas das organizacións que no 2003 lanzaran a campaña Armas Baixo Control, elaboraron, xunto con Greenpeace, un documento chamado “Comercio de armas en España, unha lei con buratos”, no que fan as seguintes recomendacións de cara á tramitación do citado proxecto de lei:

1. Asegurar a máxima claridade e concreción do contido da lei, corrixindo as
disposicións ambiguas ou incompletas do proxecto
2. Establecer meirandes controis ao comercio exterior de material de defensa e dobre uso, tendo en conta as boas prácticas de outros países
3. Aumentar os niveis de transparencia da información oficial
4. Limitar a discrecionalidade da Xunta Interministerial Reguladora do Comercio Exterior de Material de Defensa e Dobre Uso (XIMDDU)
5. Desarrollar novos mecanismos de control parlamentario

Poden descargar o documento completo desde www.greenpeace.org.

En fin. Só me queda engadir que non lles merquen aos pícaros escopetas de vaqueiros nin avións de combate de “Gijoe”, nin os acostumen a ver pelis con exceso de salsa de tomate e, por suposto, lles veten os telexornais. No canto de levalos de caza, lévenos a ver páxaros, e cámbienlles o tirachinas por unha cámara de fotos. A ver se a forza de marxinar a violencia e as armas da nosa cotidianidade perdemos esta coraza de indiferencia e somos capaces de esixir ó noso goberno que exporte items con máis interese para o futuro dos paises receptores que semiautomáticas e heicópteros de combate.

(Solución á adiviña: USA, of course).