Rin Ran

Que fermosa cidade. O certo é que a desfruto, desde aqueles primeiros anos de fugaces días de veraneo. Teño moitos bos momentos ligados a esta cidade, diría que nun importante ratio bos momentos/tempo pasado.
O malo da cidade herculina (que dirían os da telegaita), a parte de ter que pagar as tapas, é que da unha de cal e outra de area, e bo gusto e estupidez camiñan da man no que se refire á singular “construcción” da cidade.
Eu quédome coa sensación de que esta cidade ten un problema de personalidade, é unha cidade desnortada, unha cidade que non se recoñece a si mesma e camiña dando paus de cego (di Benedetti que contra os paus de cego o mellor son os paus de vidente) coa pretesión de se-la vangarda cultural de Galiza, a golpe de talonario. Así vai, acumulando insignes elementos que trascenden o seu sentido artístico para converterse na imaxe mesma da arrogante ignorancia, como o carallote do Millenium, que a parte de levar un nome latinizado e costar unha cantidae indecente de billetes, non lle conozo máis virtudes. Despois está a teima de clonar a bahía de Donosti, que si paseo-bidegorri, oceanario ó fondo dereita, próximo Spá (ben “Casa del agua”; na Coruña todo é “casa de”, creo que ata ó concello lle queren poñer “casa de ...”), monte recreativo ó fondo esquerda..., e ó ritmo que imos rematarán por facer unha réplica da illa e instalarán gabarrones (esa sí sería unha boa idea).
Por suposto, o buque insignia do desarraigo coruñés e a obsesión do seu goberno municipal (reflexo dun sentir de certo sector da cidadanía) por desgaleguizarse. Hai anos quedeime de pedra coa tontería do Calle/Rúa, e que vos vou contar da penosa polémica do “L” no se nome.
Ben, o caso é que o outro día estiven de novo na Coruña. Nese recuncho no máis lonxano da cidade, onde literalmente ésta remata para dar paso ó mar, o pé do vello faro, xusto onde non hai tantos anos aquelotro Prestige se empeñara en lanzarse contra a cidade escurecendo as rochas, o mar e os ánimos dos galegos. Alí hai agora un sinxelo parque onde camiñar mirando as ondas e as aves mariñas. Un deses recunchos cos que te sorprende A Coruña, metendo o vento salgado polas rúas e polas portas das casas. Pero claro, estamos en La Coru, e había que da-la campanada. Esa teima de face-las cousas ó grande, ande ou non ande. Expiro (que non suspiro) con ironía cando vexo unha avenida adicada a Sir Paco, merecedor en vida de tan alto recoñecemento, supoño que como arquitecto –mental– e constructor –material- da nova Coruña. Quizais por esto de que agora, con tanto cardenal ó redor, é mesmo coma se marchara para o ceo.
Despois constato con resignación que toda a cartelería do parque está en castelán, nen sequera nun ridículo Calle/Rúa, senón directamente na lingua oficial do estado plurinacional español. Tampouco hai sorpresa. Como todo parque que se precie na Coruña, está cheo de detalles inxeniosos, como eses bancos pensados para espatarrase ó ar mariño, e de tonterías grandielocuentes feitas para que luza máis a placa de rigor, onde con nome e apelidos aparecen todos os responsables do despilfarro que supuxeron as magnas obras de arte que salpican os prados do arredor. Coño, que algunhas son bonitas pero non veñen a nada, e cantan a “éncheme esta zona, escultor Caradura, que teño que remata-lo parque antes que a lexislatura”.
Con todo, o que máis me encendeu as venas foi o “Paseo de los Menhires”. Permítanme desafogar: “O puto paseo de los menhires”. Que si algo temos en Galicia son restos megalíticos; que a terra e a fala están inzadas de mámoas, medas, medoñas, medorras, antas, antelas, palabras vellas como as pedras que as sosteñen, que saben a mel nos beizos e a lonxano pasado. Pero claro, sempre hai o listo que aprendeu o do túmulo funerario nunha guía barata de viaxes e chama “dolmen” á Casa dos Mouros, coma quen que ten moita cultura, e nunca meteu a man na terra. Do mesmo xeito, alguén que debeu cobrar unha pasta por facelo, e alguén que se debe envolsar unha pasta por encargarllo, non saben que unha pedra de certo tamaño, tallada e colocada a posta como símbolo de certas cousas innombrables, unha desas pedras das que estivo Galiza inzada a xulgar pola de topónimos que lles sobreviviron, chamase, chamouse e chamarase por estes lares, unha pedrafita. Se é pequena, pedrafitela. Pero nin por esas, porque cando estas pedras non están ailladas, senón que forman un ou varios circos líticos, non se lles di “pedrafitas”, porque a idea é outra. Por usar a linguaxe do enxeñeiro, estariamos ante un “cromlech”. Pero supoño que cando puxeron o nome tamén estaban a pensar na guía de viaxes.
Así que, señor enxeñeiro, señor concellal do que sexa que se encargue desas cousas, se o que queren é un “paseo de los menhires”, espallen as pedrafitas á beira do camiño, individualícenas, e despois camiñen de xeonllos polo paseo batendo a testa tres veces en cada pedra, a ver se coma nun herculino santo dos croques (postos a importar...) pasa algo de materia, aínda que sexa granítica, de cráneo para dentro.